Έπειτα από κάτι που μου συνέβη το 1999 «λίγο» δυσάρεστο, πήρα μία απόφαση. Μια απόφαση ζωής. Αποφάσισα ότι κάθε μέρα από τότε και στο εξής θα είναι μία «έξτρα» μέρα. Κάτι σαν ένα... bonus.
Μία μέρα που δεν είναι δεδομένη. Κάποιοι δεν την έχουν πια αυτή τη μέρα. Ακούω πολλούς ανθρώπους να δυσανασχετούν εκείνες τις μέρες που γιορτάζουν τα γενέθλιά τους επειδή μεγαλώνουν... έναν ακόμη χρόνο. Όταν σβήνουμε τα κεράκια μας στη γενέθλια τούρτα να θυμόμαστε πως είμαστε ευλογημένοι και πως κάποιοι δεν είχαν την τύχη να φτάσουν αυτό το νούμερο που αναγράφεται στα κεράκια.
Γιατί λοιπόν «έξτρα μέρα»; Για σκεφτείτε το λίγο. Κάθε πρωί που ξυπνάτε, πώς θα νοιώθατε αν υπήρχε ένα δώρο δίπλα στο μαξιλάρι σας; Ένα κουτί τυλιγμένο σε συσκευασία δώρου; Χαρά; Έκπληξη; Ενθουσιασμό;
Κι όμως το έχουμε αυτό το δώρο... Είναι εκεί με το άνοιγμα των ματιών μας, με την πρώτη ανάσα μας. Ναι, είναι εκεί και μας περιμένει. Αυτή η ανάσα, αυτό το δώρο, είναι το πολυτιμότερο αγαθό μας και ονομάζεται ΧΡΟΝΟΣ.
Πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για αυτόν τον επιπλέον χρόνο που έχουμε κάθε μέρα.
Τί μπορείς να κάνεις με αυτό το ιδιαίτερο δώρο που σου προσφέρεται τόσο απλόχερα; Ορίστε μερικές προτάσεις: